Yanmak… Ve Yanarken Seyretmek
Yazan: Gülnur 🌿
Bugün 2 Temmuz.
Madımak Oteli’nde 33 canın diri diri yakıldığı, kara gün.
Ve ben, günlerdir İzmir’in Seferihisar ilçesine bağlı Ürkmez beldesinde yaşadığımız yangınların ardından, nefes alamadığım kendi evimde düşündüm onları.
Evet, evimiz yanmadı belki.Ama alevler çok yakınımıza kadar geldi.
Evimin arka tarafı cayır cayır yanarken ben sadece izleyebildim.
Evde duramadım. Nefes alamadım.Tıkandım. Öksürdüm. Duman her yanı sardı. Gündüz vakti gökyüzü karardı.
Ve o an, Madımak geldi aklıma.
Ben bu halde bile boğulurken…
Onlar nasıl boğuldu?
Nasıl yandılar?
Nasıl bir acıydı o?
Bazı acılar sadece yaşanmaz, içimize işler.
Kendimizin bile anlayamadığı bir yerden tutar yakar.
Madımak yangını bir doğal afet değil; insan eliyle yapılmış, göz göre göre işlenmiş bir cinayetti.
Diri diri yakıldı insanlar.
Ve ben, yanmayan bir evde, sadece dumandan boğulurken bile onların yaşadığını hayal edemiyorum.
Bu nasıl bir vicdansızlık?
Bu nasıl bir karanlık?
“Kararmış yüreğin hiç ışığı olmaz
Bilmez misin ki türküler yanmaz”
Ormanları yakan biri ağacı, kuşu, toprağı düşünür mü?
İnsan yakan biri doğayı umursar mı?
İçinde ışık olmayan bir yüreğin ne dine, ne inanca, ne insana faydası olur?
Ben bir insanım.
Ve yalnızca insan kalabilmek istiyorum.
Hiçbir inanç, hiçbir ideoloji, bir canın üzerine basarak kendine yer edinememeli.
Ürkmez’de günlerce süren yangın boyunca haberleri izlemek istemedik.
Alevleri konuşmak istemedik.
Yüreğimiz zaten yeterince yanıyordu.
Bir de üzerine 2 Temmuz geldi.
Ve ben düşündüm:
Orman yanarken bile bakamadık…
Peki ya insan yanarken?
Diri diri…
Nasıl baktılar?
Nasıl sustular?
Nasıl yaptılar?
Bu soruların cevabı yok.
Çünkü bu, insanlığın sustuğu yer.
**Unutmadık.
Affetmedik.
Affetmeyeceğiz.**
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder