Eylül’e Girdi Hayat
Eylül geldi. Sessiz ama anlamlı. Rüzgâr biraz serinledi, gökyüzü biraz daha derinleşti.
Bazen mevsimler yalnızca doğayı değil, insanın içini de değiştirir. Eylül tam da öyle. Biraz durup düşündüren, biraz da susturan bir zaman aralığı…
Bazen insan bir şehirde sadece evini değil, duygularını, geçmişini, alışkanlıklarını da bırakır geride. Gidilen yer ne kadar geçici olursa olsun, kalınan yerle vedalaşmak her zaman bir iz bırakır. Ama bu sefer biraz farklıydı belki de... İçten içe hafiflik vardı, kısa ama sahici bir mutluluğun ardından gelen o dingin sessizlik.
Hayat her zaman uzun soluklu mutluluklar sunmaz. Bazen yalnızca birkaç gün, birkaç an verir insana. Ama mesele bu anlara razı olmak değil; mesele, bilerek ve isteyerek, aynı zorlukların içine yeniden dönmemek.
Ve belki de en çok o anlarda hissettiklerinin devamı için, gerçek bir mucizeye ihtiyaç vardır.
Ve yine… belki de bazen o anların devamı için değil, yerine daha iyisini kurabilmek için cesaret gerekir.
Bundan sonrası bilinmezlerle dolu olabilir. Ama artık bazı şeyler net. Kararlar alındı. Göz yumulmayacak duygulara, ertelenmeyecek adımlara yer açıldı.
Kim ne anlatırsa anlatsın… Sonu olmayan bir yolda ilerlemek, olmayacak bir mucizeyi beklemekten öteye geçemez.
Ve evet, bazı kırgınlıklar vardır ki... affedilmeye pek müsait değildir. Affetmek istenir belki, hatta yürek ister ki telafi edilsin, yol devam etsin. Ama bazen affedememek; içteki kırıklığın, onarılmamışlığın, duyulmamış sözlerin sessiz sonucudur. Telafisi olmayan şeyler, bazen en derin yaraya dönüşür.
Hayat, Eylül’le birlikte yeniden soruyor: “Ne kalmalı, ne gitmeli?”
Cevap belki de çoktan verildi. Şimdi sadece uygulanmalı.
Gül 🌹
---
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder